“ბრაზმა თავის თავი ამოწურა” – რა უნდა იყოს შემდეგი ნაბიჯი? – ელენე ჯაფარიძე

ფსიქოლოგი, ელენე ჯაფარიძე:

რაც დრო გადის მით მეტად აქტუალურია ეს შეკითხვა:

რატომ ვაკლდებით ერთმანეთს მაშინ, როცა ყველაზე მეტად ერთად ყოფნა გვჭირდება?

კიდევ რა უნდა მოხდეს, რომ ერთად დავდგეთ?!

პასუხი მარტივია- ეს არის იმედგაცრუება, როდესაც ძალიან ინტენსიური ბრაზის შედეგად საწადელს ვერ მიაღწიე

ბრაზი ერთ-ერთი ყველაზე ძლიერი და ინტენსიური ემოციაა საზოგადოებრივ და პოლიტიკურ აქტივიზმში. ის მოქმედებს როგორც მყისიერი კატალიზატორი:

აჩენს რეაქციას და გადაყავს რეაქცია ქმედებაში.

დეკემბერში ჩვენ ბრაზის პიკს მივაღწიეთ.
მაგრამ ბრაზი, როგორც ენერგია, ერთ რამეს ვერ აკეთებს:

მას არ შეუძლია საკუთარი თავი შეინარჩუნოს დროში.
გრძელვადიან პერსპექტივაში ის ვერ ახერხებს იყოს მოტივატორი.
ნებისმიერი ბრაზი დროებითია.
ეს არის იმპულსი, და არა რესურსი.
ეს არის აფეთქება, და არა ძრავი.

რატომ არ მუშაობს ბრაზი, როგორც გრძელვადიანი პროტესტის ენერგია

ბრაზი ფიზიოლოგიურად გვფიტავს:

ეს არის სტრესი, რომელსაც თან სდევს ადრენალინი, დაძაბულობა, კუნთოვანი სპაზმი, უძილობა.

თუ ბრაზს შედეგი არ მოჰყვა, ორგანიზმი გადადის თავდაცვის რეჟიმზე, რომ თავი გადაირჩინოს და იწყებს ბრაზის განდევნას.

ბრაზი, რომელსაც შედეგი არ მოჰყვა გადადის შეგუება/მორჩილებაში.

როდესაც ადამიანი რამდენჯერმე გამოხატავს აღშფოთებას, და ამაზე პასუხად ან იგნორირებაა, ან დაცინვა, ან ძალადობა —
ჩნდება მექანიზმი, რომელსაც ფსიქოლოგიაში ეწოდება “მოქმედების იმპულსის ჩახშობა”.

ეს ნიშნავს: „უაზრობაა ჩემი ბრაზი – აღარ ვრეაგირებ.“

შედეგად რაც უფრო მეტია საშინელება,
უფრო მეტად ვეგუებით.

ამ დროს ღირებულებები არ იცვლება –
უბრალოდ ტკივილის ზღვარი იზრდება.

შესაბამისად, შეკითხვაზე:

„რა უნდა მოხდეს კიდევ რომ გაბრაზდეთ და გამოხვიდეთ”

ჩემი პასუხია:

ბრაზმა თავის თავი ამოწურა
მას ვეღარ დაეკისრება საპროტესტო მუხტის წამოწევის როლი.

ახლა გვჭირდება – იმედი!

იმედი, რომ მოქმედებას აზრი აქვს.
იმედი, რომელიც ქმნის სისტემურ, თანმიმდევრულ რეაქციას:

„წინ ვივლი, არ დავთმობ და რა კარგია, რომ არ დავთმე!“

ამისთვის საჭიროა ფოკუსი:

1⃣ პატარა გამარჯვებებზე, რომლებიც გაგვახსენებს: „ჩვენ შევძელით“.

აქ არაა საუბარი პოლიტიკური მასშტაბის გარდატეხაზე –
ეს შეიძლება იყოს ერთი:

→ ერთი ადამიანი, რომელიც გამოუშვეს
→ ერთი სივრცე რომელუც არ დაიხურა
→ ერთი სასამართლო, რომელიც სამართლიანად დასრულდა.

2⃣ სიმბოლურ აქტებზე, რომლებსაც ემოციური ძალა აქვს:

–ბრაზი იკვებება ფაქტებით
– იმედი იბადება სიმბოლოებით.

3⃣ ახალი ემოციური ენის შემუშავებაზე (რაზეც წესით ოპო სპექტრი უნდა მუშაობდეს)

– ბრაზის ენა ემყარება დაპირისპირებას.
– იმედის ენა – სოლიდარობას.

მოკლედ, ბრძოლას სჭირდება ახალი ხმა, იმედიანი!

იქნებ ვიფიქროთ ამ მიმართულები.

The post “ბრაზმა თავის თავი ამოწურა” – რა უნდა იყოს შემდეგი ნაბიჯი? – ელენე ჯაფარიძე appeared first on .