შეიძლება თუ არა, ბავშვისთვის სახელის დარქმევა გარდაცვლილის პატივსაცემად?
ბევრი ოჯახისთვის ბავშვის სახელის შერჩევა წმინდა და ემოციური პროცესია. ქართულ კულტურაში გავრცელებულია ტრადიცია, ახალშობილს დაარქვან სახელი ოჯახის გარდაცვლილი წევრის საპატივცემულოდ — ბაბუის, ბებიის ან სხვა საყვარელი ადამიანის. თუმცა, ამ პრაქტიკის მიმართ განსხვავებული მოსაზრებები არსებობს როგორც ფსიქოლოგიურ, ისე რელიგიურ თუ ფოლკლორულ დონეზე.ტრადიცია და ემოციური მეხსიერებასახელის დარქმევა გარდაცვლილის პატივსაცემად ხშირად გულისხმობს ოჯახის ისტორიის გაგრძელებას და ემოციური კავშირის შენარჩუნებას.მარინე აბაშიძე, ეთნოლოგი:"სახელი იქცევა სიმბოლოდ — ოჯახური მეხსიერების ნაწილად. ამას თან ახლავს სურვილი, რომ ბავშვს მორალურად და სულიერად მემკვიდრეობა გადაეცეს".მაგრამ ამავე დროს, მშობლები ხშირად იმედოვნებენ, რომ ახალ სიცოცხლეს გარდაცვლილის საუკეთესო თვისებები გადაეცემა — ბრძნულობა, სიკეთე ან სიმამაცე.ფსიქოლოგიური ასპექტი:ზოგიერთი ფსიქოლოგი თვლის, რომ გარდაცვლილის სახელის ტარებამ შესაძლოა ბავშვის იდენტობის ფორმირებაზე ზეწოლა მოახდინოს.ქეთი ბერიძე, საბავშვო ფსიქოლოგი:"თუ ბავშვი იზრდება განცდით, რომ მასში სხვას ხედავენ, ის შეიძლება შეიზღუდოს საკუთარი თავის ძიებაში. მნიშვნელოვანია, რომ სახელი ემსახურებოდეს სიყვარულს, და არა შედარებას ან მოლოდინს".რელიგიური თვალსაზრისი:მართლმადიდებლურ ტრადიციაში არ არსებობს მკაფიო აკრძალვა გარდაცვლილის სახელის დარქმევაზე. თუმცა სასულიერო პირები ერთხმად აღნიშნავენ:"სახელის შერჩევა უნდა იყოს ლოცვითი გადაწყვეტილება და არა მხოლოდ ემოციური".ზოგიერთი სასულიერო მოძღვარი უპირატესობას ანიჭებს წმინდანის სახელით დაარქმევას, რადგან ასეთ სახელებს აქვთ ლოცვითი და მფარველობითი დატვირთვა.ძველი რწმენა და ფოლკლორი:საქართველოს სხვადასხვა კუთხეში ამ ტრადიციას განსხვავებული დამოკიდებულება ახლავს. ზოგან თვლიან, რომ გარდაცვლილის სახელი შეიძლება "გადმოიტანოს ტკივილმა", ხოლო სხვაგან პირიქით — ის ბავშვს იცავს და "გადასცემს ძალას".ბავშვის სახელის შერჩევა ინდივიდუალური და ოჯახური მნიშვნელობის მქონე პროცესია. გარდაცვლილის პატივისცემა ღირსეული და მგრძნობიარე ნაბიჯია, თუმცა მნიშვნელოვანია, არ დავივიწყოთ ბავშვის ინდივიდუალობა. სახელი უნდა იყოს სიყვარულისა და იმედის გამოხატულება — არ უნდა იქცეს წარსულის ტვირთად.
ბევრი ოჯახისთვის ბავშვის სახელის შერჩევა წმინდა და ემოციური პროცესია. ქართულ კულტურაში გავრცელებულია ტრადიცია, ახალშობილს დაარქვან სახელი ოჯახის გარდაცვლილი წევრის საპატივცემულოდ — ბაბუის, ბებიის ან სხვა საყვარელი ადამიანის. თუმცა, ამ პრაქტიკის მიმართ განსხვავებული მოსაზრებები არსებობს როგორც ფსიქოლოგიურ, ისე რელიგიურ თუ ფოლკლორულ დონეზე.
ტრადიცია და ემოციური მეხსიერება
სახელის დარქმევა გარდაცვლილის პატივსაცემად ხშირად გულისხმობს ოჯახის ისტორიის გაგრძელებას და ემოციური კავშირის შენარჩუნებას.
მარინე აბაშიძე, ეთნოლოგი:
"სახელი იქცევა სიმბოლოდ — ოჯახური მეხსიერების ნაწილად. ამას თან ახლავს სურვილი, რომ ბავშვს მორალურად და სულიერად მემკვიდრეობა გადაეცეს".
მაგრამ ამავე დროს, მშობლები ხშირად იმედოვნებენ, რომ ახალ სიცოცხლეს გარდაცვლილის საუკეთესო თვისებები გადაეცემა — ბრძნულობა, სიკეთე ან სიმამაცე.
ფსიქოლოგიური ასპექტი:
ზოგიერთი ფსიქოლოგი თვლის, რომ გარდაცვლილის სახელის ტარებამ შესაძლოა ბავშვის იდენტობის ფორმირებაზე ზეწოლა მოახდინოს.
ქეთი ბერიძე, საბავშვო ფსიქოლოგი:
"თუ ბავშვი იზრდება განცდით, რომ მასში სხვას ხედავენ, ის შეიძლება შეიზღუდოს საკუთარი თავის ძიებაში. მნიშვნელოვანია, რომ სახელი ემსახურებოდეს სიყვარულს, და არა შედარებას ან მოლოდინს".
რელიგიური თვალსაზრისი:
მართლმადიდებლურ ტრადიციაში არ არსებობს მკაფიო აკრძალვა გარდაცვლილის სახელის დარქმევაზე. თუმცა სასულიერო პირები ერთხმად აღნიშნავენ:
"სახელის შერჩევა უნდა იყოს ლოცვითი გადაწყვეტილება და არა მხოლოდ ემოციური".
ზოგიერთი სასულიერო მოძღვარი უპირატესობას ანიჭებს წმინდანის სახელით დაარქმევას, რადგან ასეთ სახელებს აქვთ ლოცვითი და მფარველობითი დატვირთვა.
ძველი რწმენა და ფოლკლორი:
საქართველოს სხვადასხვა კუთხეში ამ ტრადიციას განსხვავებული დამოკიდებულება ახლავს. ზოგან თვლიან, რომ გარდაცვლილის სახელი შეიძლება "გადმოიტანოს ტკივილმა", ხოლო სხვაგან პირიქით — ის ბავშვს იცავს და "გადასცემს ძალას".
ბავშვის სახელის შერჩევა ინდივიდუალური და ოჯახური მნიშვნელობის მქონე პროცესია. გარდაცვლილის პატივისცემა ღირსეული და მგრძნობიარე ნაბიჯია, თუმცა მნიშვნელოვანია, არ დავივიწყოთ ბავშვის ინდივიდუალობა. სახელი უნდა იყოს სიყვარულისა და იმედის გამოხატულება — არ უნდა იქცეს წარსულის ტვირთად.
ტრადიცია და ემოციური მეხსიერება
სახელის დარქმევა გარდაცვლილის პატივსაცემად ხშირად გულისხმობს ოჯახის ისტორიის გაგრძელებას და ემოციური კავშირის შენარჩუნებას.
მარინე აბაშიძე, ეთნოლოგი:
"სახელი იქცევა სიმბოლოდ — ოჯახური მეხსიერების ნაწილად. ამას თან ახლავს სურვილი, რომ ბავშვს მორალურად და სულიერად მემკვიდრეობა გადაეცეს".
მაგრამ ამავე დროს, მშობლები ხშირად იმედოვნებენ, რომ ახალ სიცოცხლეს გარდაცვლილის საუკეთესო თვისებები გადაეცემა — ბრძნულობა, სიკეთე ან სიმამაცე.
ფსიქოლოგიური ასპექტი:
ზოგიერთი ფსიქოლოგი თვლის, რომ გარდაცვლილის სახელის ტარებამ შესაძლოა ბავშვის იდენტობის ფორმირებაზე ზეწოლა მოახდინოს.
ქეთი ბერიძე, საბავშვო ფსიქოლოგი:
"თუ ბავშვი იზრდება განცდით, რომ მასში სხვას ხედავენ, ის შეიძლება შეიზღუდოს საკუთარი თავის ძიებაში. მნიშვნელოვანია, რომ სახელი ემსახურებოდეს სიყვარულს, და არა შედარებას ან მოლოდინს".
რელიგიური თვალსაზრისი:
მართლმადიდებლურ ტრადიციაში არ არსებობს მკაფიო აკრძალვა გარდაცვლილის სახელის დარქმევაზე. თუმცა სასულიერო პირები ერთხმად აღნიშნავენ:
"სახელის შერჩევა უნდა იყოს ლოცვითი გადაწყვეტილება და არა მხოლოდ ემოციური".
ზოგიერთი სასულიერო მოძღვარი უპირატესობას ანიჭებს წმინდანის სახელით დაარქმევას, რადგან ასეთ სახელებს აქვთ ლოცვითი და მფარველობითი დატვირთვა.
ძველი რწმენა და ფოლკლორი:
საქართველოს სხვადასხვა კუთხეში ამ ტრადიციას განსხვავებული დამოკიდებულება ახლავს. ზოგან თვლიან, რომ გარდაცვლილის სახელი შეიძლება "გადმოიტანოს ტკივილმა", ხოლო სხვაგან პირიქით — ის ბავშვს იცავს და "გადასცემს ძალას".
ბავშვის სახელის შერჩევა ინდივიდუალური და ოჯახური მნიშვნელობის მქონე პროცესია. გარდაცვლილის პატივისცემა ღირსეული და მგრძნობიარე ნაბიჯია, თუმცა მნიშვნელოვანია, არ დავივიწყოთ ბავშვის ინდივიდუალობა. სახელი უნდა იყოს სიყვარულისა და იმედის გამოხატულება — არ უნდა იქცეს წარსულის ტვირთად.
What's Your Reaction?
