TikTok-ის სცენარისტები - როგორ იქმნება ახალი თაობის დრამა
ვინ ამბობს, რომ დრამის შესაქმნელად კინოსტუდია გჭირდება? TikTok-ის ეპოქაში სიუჟეტი იქმნება 60 წამში, აიფონის კამერით, უცხო ადამიანის ემოციური ტონალობით და ათასობით მომხმარებლის კომენტარით, რომლებიც ხან რეჟისორები ხდებიან, ხან პერსონაჟები.ახალ თაობას უკვე აღარ სჭირდება სრულმეტრაჟიანი ფილმი ან ათნაწილიანი სერიალი, რომ ემოცია განიცადოს – მათთვის დრამა არის სწრაფი, შთამაგონებელი, ვიზუალური კადრი, რომლის ქვედა კუთხეში აწერია:„Part 4 – don’t cry pls ????“ვირუსული თხრობები და მათი ავტორებიTikTok-ზე დრამა იქმნება არა ერთი სიუჟეტური ხაზით, არამედ სათავგადასავლო კოლაბორაციებით. ხშირად ეს პროცესი ასე მუშაობს:ვიღაც წერს პირად ამბავს – მაგალითად, „როგორ დამტოვა შეყვარებულმა დედაჩემის დაბადების დღეზე“.ვიღაც სხვა გადაუღებს ამ ამბავს — ემოციური თვალებით, სევდიანი მუსიკით, ნელ-მოძრავი მოძრაობით.მესამე ადამიანი ეხმიანება ვიდეოს როგორც მსახიობი, „თითქოს ის იყო ის შეყვარებული“.შემდეგ მოდიან კომენტარები: „Part 2 pls“, „ახლა დედის მხრიდანაც გვანახე“.ასე იქმნება კოლექტიური დრამა, რომელსაც არ ჰყავს ერთი სცენარისტი, არამედ ათასობით მონაწილე, რომლებიც სიუჟეტს ავითარებენ კომენტარებით, დუეტებითა და გადაღებებით.ემოციის ალგორითმული დიზაინიTikTok-ის დრამა შენდაუნებურად ითრევს. იმიტომ, რომ ის აგებულია მძლავრ ემოციურ მექანიზმებზე – როგორიცაა:მოულოდნელობის ელემენტი – ვიდეო იწყება არაფრით გამორჩეულად და მოულოდნელად ტრაგიკული ხდება.ინტიმურობა და პირადულობა – ვიდეო გადაღებულია ოთახში, სარკის წინ, ან ტირილის მომენტში. მაყურებელი იძირება ადამიანის პირად სივრცეში.სერიალიზაცია – ამბავი არ მთავრდება; თითო ვიდეო ახალი ნაწილია. ამით იქმნება დამოკიდებულება, როგორც სერიალზე.ფსევდორეალობა – მაყურებელი არ არის დარწმუნებული, რეალურია ამბავი, თუ გამოგონილი, და ეს სწორედ ინტერესს ზრდის.TikTok-ის დრამა შეუთავსებელია ტრადიციულ სინამდვილე/ფიქციის დაყოფასთან – ის ორივეა ერთდროულად.ახალი ტიპის სცენარისტებიტრადიციული სცენარისტი წერდა ტექსტს; TikTok-სცენარისტი გრძნობს ტრენდს, ქმნის ემოციურ სიუჟეტს და აცნობიერებს, როგორ იმოქმედოს აუდიტორიაზე 15 წამში.ეს შეიძლება იყოს:ვიზუალური დეტალი – თითით ნაჩვენები პანელი;ხმა – კონკრეტული სენტიმენტალური ფრაზა („don’t leave me like they did“);დროული რეფრენი – სიტყვების რიტმული გამეორება.სცენარისტი TikTok-ზე აღარ წერს დიალოგს – ის ბრალდება ქმნის ემოციას, რომელიც მაყურებლის სხეულში ხვდება.სერიალების დემოკრატიზაციაTikTok-მ მოახდინა დრამის დემოკრატიზაცია – ახლა ყველა ადამიანი შეიძლება გახდეს თავისი მინი-სერიალის ავტორი, პროდიუსერი და შემსრულებელი. ამას ვხედავთ შემდეგში:POV (point of view) ვიდეოები, სადაც მაყურებელი ხდება პერსონაჟი („POV: შენ ხარ ის, ვინც პირველად მაპატიოს“).დუეტების მეშვეობით გაბმული სცენები – ადამიანები სხვადასხვა ქვეყანაში ერთსა და იმავე სიუჟეტში მონაწილეობენ.„წაიკითხე კომენტარები, რომ მიხვდე რა მოხდა“ – ნარატივი იშლება კომენტარების განყოფილებაში, რაც წაშლის ავტორისა და აუდიტორიის საზღვარს.საფრთხე თუ ძალა?TikTok-დრამის ფენომენი იწვევს კითხვებს:სად გადის ზღვარი თვითგამოხატვასა და ტრავმის კომერციალიზაციას შორის?ვიღაცის ტკივილი ხდება ტრენდი – ეს თანაგრძნობაა, თუ ფსევდოემპათიური თამაშობა?რატომ გვაინტერესებს ისეთი ამბები, რომლებიც შესაძლოა სიცრუეა?ეს კითხვები მიგვანიშნებს, რომ TikTok-ზე დრამა არის არა მხოლოდ მხატვრული ფორმა, არამედ სოციალური სარკე, სადაც ვხედავთ ჩვენს კოლექტიურ ემოციებს, შიშებსა და სურვილებს.დასკვნაახალ თაობას სცენარისტობა აღარ ესმის, როგორც სკრიპტის წერა – მისთვის დრამა არის გამოცდილება, ვიზუალური ჟესტი, ემოციური შეთავაზება, რომელიც უნდა გააზიარონ და გადააკეთონ.TikTok-მა დრამა არ გააუქმა – მან გაავრცელა. ახლა ყველას შეუძლია ტკივილის, სიყვარულის ან გამოუთქმელი მონატრების პატარა სცენა შექმნას – და ასიათასობით ადამიანი მასთან ერთად იტირებს, თუ სხვა შემთხვევაში – მის იმიტაციას შექმნის.ეს არის ახალი ეპოქა, სადაც დრამა მჭიდროდაა გადაჯაჭვული ტრენდთან, ვიზუალურ ინტუიციასთან და ემოციების სწრაფ წვდომასთან. სცენარისტები აღარ წერენ – ისინი ტიკტოკავენ.
ვინ ამბობს, რომ დრამის შესაქმნელად კინოსტუდია გჭირდება? TikTok-ის ეპოქაში სიუჟეტი იქმნება 60 წამში, აიფონის კამერით, უცხო ადამიანის ემოციური ტონალობით და ათასობით მომხმარებლის კომენტარით, რომლებიც ხან რეჟისორები ხდებიან, ხან პერსონაჟები.
ახალ თაობას უკვე აღარ სჭირდება სრულმეტრაჟიანი ფილმი ან ათნაწილიანი სერიალი, რომ ემოცია განიცადოს – მათთვის დრამა არის სწრაფი, შთამაგონებელი, ვიზუალური კადრი, რომლის ქვედა კუთხეში აწერია:
„Part 4 – don’t cry pls ????“
ვირუსული თხრობები და მათი ავტორები
TikTok-ზე დრამა იქმნება არა ერთი სიუჟეტური ხაზით, არამედ სათავგადასავლო კოლაბორაციებით. ხშირად ეს პროცესი ასე მუშაობს:
ვიღაც წერს პირად ამბავს – მაგალითად, „როგორ დამტოვა შეყვარებულმა დედაჩემის დაბადების დღეზე“.
ვიღაც სხვა გადაუღებს ამ ამბავს — ემოციური თვალებით, სევდიანი მუსიკით, ნელ-მოძრავი მოძრაობით.
მესამე ადამიანი ეხმიანება ვიდეოს როგორც მსახიობი, „თითქოს ის იყო ის შეყვარებული“.
შემდეგ მოდიან კომენტარები: „Part 2 pls“, „ახლა დედის მხრიდანაც გვანახე“.
ასე იქმნება კოლექტიური დრამა, რომელსაც არ ჰყავს ერთი სცენარისტი, არამედ ათასობით მონაწილე, რომლებიც სიუჟეტს ავითარებენ კომენტარებით, დუეტებითა და გადაღებებით.
ემოციის ალგორითმული დიზაინი
TikTok-ის დრამა შენდაუნებურად ითრევს. იმიტომ, რომ ის აგებულია მძლავრ ემოციურ მექანიზმებზე – როგორიცაა:
მოულოდნელობის ელემენტი – ვიდეო იწყება არაფრით გამორჩეულად და მოულოდნელად ტრაგიკული ხდება.
ინტიმურობა და პირადულობა – ვიდეო გადაღებულია ოთახში, სარკის წინ, ან ტირილის მომენტში. მაყურებელი იძირება ადამიანის პირად სივრცეში.
სერიალიზაცია – ამბავი არ მთავრდება; თითო ვიდეო ახალი ნაწილია. ამით იქმნება დამოკიდებულება, როგორც სერიალზე.
ფსევდორეალობა – მაყურებელი არ არის დარწმუნებული, რეალურია ამბავი, თუ გამოგონილი, და ეს სწორედ ინტერესს ზრდის.
TikTok-ის დრამა შეუთავსებელია ტრადიციულ სინამდვილე/ფიქციის დაყოფასთან – ის ორივეა ერთდროულად.
ახალი ტიპის სცენარისტები
ტრადიციული სცენარისტი წერდა ტექსტს; TikTok-სცენარისტი გრძნობს ტრენდს, ქმნის ემოციურ სიუჟეტს და აცნობიერებს, როგორ იმოქმედოს აუდიტორიაზე 15 წამში.
ეს შეიძლება იყოს:
ვიზუალური დეტალი – თითით ნაჩვენები პანელი;
ხმა – კონკრეტული სენტიმენტალური ფრაზა („don’t leave me like they did“);
დროული რეფრენი – სიტყვების რიტმული გამეორება.
სცენარისტი TikTok-ზე აღარ წერს დიალოგს – ის ბრალდება ქმნის ემოციას, რომელიც მაყურებლის სხეულში ხვდება.
სერიალების დემოკრატიზაცია
TikTok-მ მოახდინა დრამის დემოკრატიზაცია – ახლა ყველა ადამიანი შეიძლება გახდეს თავისი მინი-სერიალის ავტორი, პროდიუსერი და შემსრულებელი. ამას ვხედავთ შემდეგში:
POV (point of view) ვიდეოები, სადაც მაყურებელი ხდება პერსონაჟი („POV: შენ ხარ ის, ვინც პირველად მაპატიოს“).
დუეტების მეშვეობით გაბმული სცენები – ადამიანები სხვადასხვა ქვეყანაში ერთსა და იმავე სიუჟეტში მონაწილეობენ.
„წაიკითხე კომენტარები, რომ მიხვდე რა მოხდა“ – ნარატივი იშლება კომენტარების განყოფილებაში, რაც წაშლის ავტორისა და აუდიტორიის საზღვარს.
საფრთხე თუ ძალა?
TikTok-დრამის ფენომენი იწვევს კითხვებს:
სად გადის ზღვარი თვითგამოხატვასა და ტრავმის კომერციალიზაციას შორის?
ვიღაცის ტკივილი ხდება ტრენდი – ეს თანაგრძნობაა, თუ ფსევდოემპათიური თამაშობა?
რატომ გვაინტერესებს ისეთი ამბები, რომლებიც შესაძლოა სიცრუეა?
ეს კითხვები მიგვანიშნებს, რომ TikTok-ზე დრამა არის არა მხოლოდ მხატვრული ფორმა, არამედ სოციალური სარკე, სადაც ვხედავთ ჩვენს კოლექტიურ ემოციებს, შიშებსა და სურვილებს.
დასკვნა
ახალ თაობას სცენარისტობა აღარ ესმის, როგორც სკრიპტის წერა – მისთვის დრამა არის გამოცდილება, ვიზუალური ჟესტი, ემოციური შეთავაზება, რომელიც უნდა გააზიარონ და გადააკეთონ.
TikTok-მა დრამა არ გააუქმა – მან გაავრცელა. ახლა ყველას შეუძლია ტკივილის, სიყვარულის ან გამოუთქმელი მონატრების პატარა სცენა შექმნას – და ასიათასობით ადამიანი მასთან ერთად იტირებს, თუ სხვა შემთხვევაში – მის იმიტაციას შექმნის.
ეს არის ახალი ეპოქა, სადაც დრამა მჭიდროდაა გადაჯაჭვული ტრენდთან, ვიზუალურ ინტუიციასთან და ემოციების სწრაფ წვდომასთან. სცენარისტები აღარ წერენ – ისინი ტიკტოკავენ.
ახალ თაობას უკვე აღარ სჭირდება სრულმეტრაჟიანი ფილმი ან ათნაწილიანი სერიალი, რომ ემოცია განიცადოს – მათთვის დრამა არის სწრაფი, შთამაგონებელი, ვიზუალური კადრი, რომლის ქვედა კუთხეში აწერია:
„Part 4 – don’t cry pls ????“
ვირუსული თხრობები და მათი ავტორები
TikTok-ზე დრამა იქმნება არა ერთი სიუჟეტური ხაზით, არამედ სათავგადასავლო კოლაბორაციებით. ხშირად ეს პროცესი ასე მუშაობს:
ვიღაც წერს პირად ამბავს – მაგალითად, „როგორ დამტოვა შეყვარებულმა დედაჩემის დაბადების დღეზე“.
ვიღაც სხვა გადაუღებს ამ ამბავს — ემოციური თვალებით, სევდიანი მუსიკით, ნელ-მოძრავი მოძრაობით.
მესამე ადამიანი ეხმიანება ვიდეოს როგორც მსახიობი, „თითქოს ის იყო ის შეყვარებული“.
შემდეგ მოდიან კომენტარები: „Part 2 pls“, „ახლა დედის მხრიდანაც გვანახე“.
ასე იქმნება კოლექტიური დრამა, რომელსაც არ ჰყავს ერთი სცენარისტი, არამედ ათასობით მონაწილე, რომლებიც სიუჟეტს ავითარებენ კომენტარებით, დუეტებითა და გადაღებებით.
ემოციის ალგორითმული დიზაინი
TikTok-ის დრამა შენდაუნებურად ითრევს. იმიტომ, რომ ის აგებულია მძლავრ ემოციურ მექანიზმებზე – როგორიცაა:
მოულოდნელობის ელემენტი – ვიდეო იწყება არაფრით გამორჩეულად და მოულოდნელად ტრაგიკული ხდება.
ინტიმურობა და პირადულობა – ვიდეო გადაღებულია ოთახში, სარკის წინ, ან ტირილის მომენტში. მაყურებელი იძირება ადამიანის პირად სივრცეში.
სერიალიზაცია – ამბავი არ მთავრდება; თითო ვიდეო ახალი ნაწილია. ამით იქმნება დამოკიდებულება, როგორც სერიალზე.
ფსევდორეალობა – მაყურებელი არ არის დარწმუნებული, რეალურია ამბავი, თუ გამოგონილი, და ეს სწორედ ინტერესს ზრდის.
TikTok-ის დრამა შეუთავსებელია ტრადიციულ სინამდვილე/ფიქციის დაყოფასთან – ის ორივეა ერთდროულად.
ახალი ტიპის სცენარისტები
ტრადიციული სცენარისტი წერდა ტექსტს; TikTok-სცენარისტი გრძნობს ტრენდს, ქმნის ემოციურ სიუჟეტს და აცნობიერებს, როგორ იმოქმედოს აუდიტორიაზე 15 წამში.
ეს შეიძლება იყოს:
ვიზუალური დეტალი – თითით ნაჩვენები პანელი;
ხმა – კონკრეტული სენტიმენტალური ფრაზა („don’t leave me like they did“);
დროული რეფრენი – სიტყვების რიტმული გამეორება.
სცენარისტი TikTok-ზე აღარ წერს დიალოგს – ის ბრალდება ქმნის ემოციას, რომელიც მაყურებლის სხეულში ხვდება.
სერიალების დემოკრატიზაცია
TikTok-მ მოახდინა დრამის დემოკრატიზაცია – ახლა ყველა ადამიანი შეიძლება გახდეს თავისი მინი-სერიალის ავტორი, პროდიუსერი და შემსრულებელი. ამას ვხედავთ შემდეგში:
POV (point of view) ვიდეოები, სადაც მაყურებელი ხდება პერსონაჟი („POV: შენ ხარ ის, ვინც პირველად მაპატიოს“).
დუეტების მეშვეობით გაბმული სცენები – ადამიანები სხვადასხვა ქვეყანაში ერთსა და იმავე სიუჟეტში მონაწილეობენ.
„წაიკითხე კომენტარები, რომ მიხვდე რა მოხდა“ – ნარატივი იშლება კომენტარების განყოფილებაში, რაც წაშლის ავტორისა და აუდიტორიის საზღვარს.
საფრთხე თუ ძალა?
TikTok-დრამის ფენომენი იწვევს კითხვებს:
სად გადის ზღვარი თვითგამოხატვასა და ტრავმის კომერციალიზაციას შორის?
ვიღაცის ტკივილი ხდება ტრენდი – ეს თანაგრძნობაა, თუ ფსევდოემპათიური თამაშობა?
რატომ გვაინტერესებს ისეთი ამბები, რომლებიც შესაძლოა სიცრუეა?
ეს კითხვები მიგვანიშნებს, რომ TikTok-ზე დრამა არის არა მხოლოდ მხატვრული ფორმა, არამედ სოციალური სარკე, სადაც ვხედავთ ჩვენს კოლექტიურ ემოციებს, შიშებსა და სურვილებს.
დასკვნა
ახალ თაობას სცენარისტობა აღარ ესმის, როგორც სკრიპტის წერა – მისთვის დრამა არის გამოცდილება, ვიზუალური ჟესტი, ემოციური შეთავაზება, რომელიც უნდა გააზიარონ და გადააკეთონ.
TikTok-მა დრამა არ გააუქმა – მან გაავრცელა. ახლა ყველას შეუძლია ტკივილის, სიყვარულის ან გამოუთქმელი მონატრების პატარა სცენა შექმნას – და ასიათასობით ადამიანი მასთან ერთად იტირებს, თუ სხვა შემთხვევაში – მის იმიტაციას შექმნის.
ეს არის ახალი ეპოქა, სადაც დრამა მჭიდროდაა გადაჯაჭვული ტრენდთან, ვიზუალურ ინტუიციასთან და ემოციების სწრაფ წვდომასთან. სცენარისტები აღარ წერენ – ისინი ტიკტოკავენ.
What's Your Reaction?
