“ჯანმრთელ ბავშვზე მითხრეს, გულის შეტევით გარდაიცვალაო... ახლა იუსტიციაში გავიგე, რომ…" - მასწავლებელი 1993 წელს დაბადებულ შვილს ეძებს

ხა­თუ­ნა რაზ­მა­ძე 30 წე­ლია, და­წყე­ბი­თი კლა­სე­ბის მას­წავ­ლე­ბე­ლია, სა­ქარ­თვე­ლოს მას­შტა­ბით მას­წავ­ლებ­ლის ეროვ­ნუ­ლი ჯილ­დოს 2021 წლის გა­მარ­ჯვე­ბუ­ლია. არის რამ­დე­ნი­მე წიგ­ნის და არა­ერ­თი სა­გან­მა­ნათ­ლებ­ლო, სას­წავ­ლო-მხი­ა­რუ­ლი რე­სურ­სი­სა და ბევ­რი სა­ინ­ტე­რე­სო აქ­ტი­ვო­ბის ავ­ტო­რი. ის ცოტა ხნის წინ AMBEBI.GE-ს სტუ­მა­რი იყო. სმე­ნის დარ­ღვე­ვის მქო­ნე, იმპლან­ტი­რე­ბულ შვილ­ზე, ბარ­ბა­რე ნარ­ჩე­მაშ­ვილ­ზე გვე­სა­უ­ბა­რა. ხა­თუ­ნა რაზ­მა­ძე 5 შვი­ლის დედა და 4 შვი­ლიშ­ვი­ლის ბე­ბი­აა.

რე­ა­ლუ­რად კი 6 შვი­ლი ჰყავს გა­ჩე­ნი­ლი. ერთი აკ­ლია. აქამ­დე ასე იცო­და, რომ გო­გო­ნა სამ­შო­ბი­ა­რო­ში გარ­და­იც­ვა­ლა... მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ის ამ შვილს 30 წლის მან­ძილ­ზე, რო­გორც გარ­დაც­ვლილს ისე იხ­სე­ნი­ებ­და, ბოლო ერთი წე­ლია, რაც აზ­რე­ბი სრუ­ლი­ად შე­ეც­ვა­ლა. გან­ვლი­ლი ცხოვ­რე­ბის გარ­კვე­უ­ლი ფურ­ცლებს სხვაგ­ვა­რად გა­და­ხე­და და შე­ა­ფა­სა, რა­ზეც ახლა ვრცლად ისა­უბ­რებს.

ხა­თუ­ნა რაზ­მა­ძე:

ჩემს თავს ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სო ამ­ბე­ბი დატ­რი­ალ­და. 1993 წე­ლის 10 აგ­ვის­ტოს ჩა­ჩა­ვას კლი­ნი­კა­ში რი­გით მე­ო­რე შვი­ლი, სრუ­ლი­ად ჯან­მრთე­ლი გო­გო­ნა გა­ვა­ჩი­ნე. 19 წლის ვი­ყა­ვი... ნორ­მა­ლუ­რი ფეხ­მძი­მო­ბა მქონ­და, მშო­ბი­ა­რო­ბაც უპ­რობ­ლე­მო იყო. ექი­მი წი­ნას­წარ აყ­ვა­ნი­ლი არ მყო­ლია. მშო­ბი­ა­რო­ბამ­დე სო­ფელ­ში ვის­ვე­ნებ­დით, სა­დაც უფ­რო­სი შვი­ლი მყავ­და წაყ­ვა­ნი­ლი და სამ­შო­ბი­ა­რო ტკი­ვი­ლი იქ და­მე­წყო. სოფ­ლის ახ­ლო­ბელ­მა ექიმ­მა მი­თხრა, ქა­ლაქ­ში ჩა­ას­წრე­ბო. მარ­თლაც თბი­ლის­ში მშვი­დო­ბი­ა­ნად ჩა­მო­ვე­დით და „ჩა­ჩა­ვა­ში“ მო­რი­გე ექიმ­თან მოვ­ხვდი. იმ სა­ღა­მოს და­ი­ბა­და ჩემი მე­ო­რე შვი­ლი - 2 კილო და 700 გრა­მი იყო... ახალ­შო­ბი­ლი გულ­ზე და­მაწ­ვი­ნეს, პირ­ვე­ლი 3-5 წუ­თის მან­ძილ­ზე მო­ვას­წა­რი ჩა­ხუ­ტე­ბა, მისი სურ­ნე­ლის გა­ზი­ა­რე­ბა და მო­ფე­რე­ბა. დე­დის ცხოვ­რე­ბა­ში ყვე­ლა­ზე ამა­ღელ­ვე­ბე­ლი წუ­თე­ბი რაც არის, ეს გან­ვი­ცა­დე. მერე ბავ­შვი ცალ­კე გა­და­იყ­ვა­ნეს. გა­სინ­ჯვის შემ­დეგ პე­დი­ატრმა თქვა, რომ ჯან­მრთე­ლია და კარ­გად არის.

იმ სა­ღა­მოს, რო­გორც ყვე­ლა ქარ­თულ ოჯახ­ში, გო­გო­ნას და­ბა­დე­ბის აღ­სა­ნიშ­ნა­ვად, ჩვენ­თა­ნაც სუფ­რა გა­ი­შა­ლა, ახალ­და­ბა­დე­ბუ­ლი სა­დღეგ­რძე­ლო­ე­ბით აავ­სეს, და­ლო­ცეს. იმ ღა­მემ ჩემ­თან, სამ­შო­ბი­ა­რო­შიც კარ­გად ჩა­ი­ა­რა, არა­ნა­ი­რი გარ­თუ­ლე­ბა არ მქო­ნია. შემ­დეგ, რო­დე­საც დე­და­ჩემ­მა ბავ­შვის­თვის შე­სა­ბა­მი­სი ტან­საც­მე­ლი, გა­სახ­ვე­ვი მო­ი­ტა­ნა, თურ­მე კლი­ნი­კა­ში რა­ღაც ჩოჩ­ქოლს შე­ეს­წრო. უკი­თხავს, - რა ხდე­ბაო? ნარ­ჩე­მაშ­ვი­ლის გო­გო­ნა (ნარ­ჩე­მაშ­ვი­ლი მე­უღ­ლის გვა­რია) გარ­და­იც­ვა­ლაო. თუმ­ცა ამის შე­სა­ხებ, იქ ჩემ­თვის არა­ფე­რი უთ­ქვამთ.

- ბავ­შვი თქვენ არ შე­მო­გიყ­ვა­ნეს?

- რო­დე­საც მო­ვი­კი­თხე, უც­ნა­უ­რი პა­სუ­ხი მი­ვი­ღე, ცოტა პა­ტა­რაა, არ და­ვა­ძა­ლოთ ძუ­ძუს წოვა და რამ­დე­ნი­მე დღე­ში შე­მო­გიყ­ვან­თო. ამი­ტომ რძეს ვიწ­ვე­ლი­დი და ვაგ­ზავ­ნი­დი. დე­და­ჩე­მის კი უთხრეს, რომ ბავ­შვის გარ­დაც­ვა­ლე­ბა ხა­თუ­ნას არ უთხრათ, და­ბა­ლი ჰე­მოგ­ლო­ბი­ნი აქვს, ახალ­ნამ­შო­ბი­ა­რე­ვია და მის­თვის ნერ­ვი­უ­ლო­ბა არ შე­იძ­ლე­ბაო. მოკ­ლედ, ოჯახ­მა იცო­და და მე - არა, რომ ბავ­შვი აღარ იყო. ჩემს მა­მამ­თილს მო­უ­თხო­ვია, ცხე­და­რი გა­მა­ტა­ნეთ, რომ ახალ­გარ­დაც­ვლი­ლის სხე­უ­ლი ჩემი ოჯა­ხის სა­საფ­ლა­ო­ზე დავ­კრძა­ლოო. ვერ გა­გა­ტანთ, ასეთ დროს სამ­შო­ბი­ა­როს სა­საფ­ლა­ო­ზე ხდე­ბა დაკ­რძალ­ვაო. ოჯა­ხის წევ­რე­ბი ნერ­ვი­უ­ლობ­დნენ, გა­ნიც­დიდ­ნენ, რომ ვერ მე­უბ­ნე­ბოდ­ნენ. სამ­შო­ბი­ა­რო­ში ვკი­თხუ­ლობ­დი, რა­ტომ არ მოგ­ყავთ ჩემი გო­გო­ნა, მპა­სუ­ხობ­დნენ, რომ ჯერ ად­რეა. ყვე­ლა­ზე ცუდი, რაც იყო მა­ჯე­რებ­დნენ, რომ ცუ­დად ვი­ყა­ვი და სა­წო­ლი­დან არ უნდა ავ­მდგა­რი­ყა­ვი. რამ­დე­ნი სა­წო­ლი­დან ფეხს გად­მოვ­დგამ­დი, მე­უბ­ნე­ბოდ­ნენ, - და­წე­ქი, შენ­თვის წა­მოდ­გო­მა არ შე­იძ­ლე­ბაო.

მარ­თლა ასდე ცუ­დად იყა­ვით?

- წა­მოდ­გო­მი­სას თით­ქოს თავ­ბრუ მეხ­ვე­ო­და, მაგ­რამ ამ გა­და­სა­ხე­დი­დან რა­ღაც ეჭვი მიჩ­ნდე­ბა, რა­ი­მე და­მამ­შვი­დე­ბელს ხომ არ მაძ­ლევ­დნენ, რომ მოვ­დუ­ნე­ბუ­ლი­ყა­ვი... ახალ­გაზ­რდა ვი­ყა­ვი, ბავ­შვი ნა­ნა­ხი და ჩა­ხუ­ტე­ბუ­ლი მყავ­და, მერე დედა თა­ვის შვილს 100 ბავ­შვში მა­ინც გა­მო­არ­ჩევს. ჰოდა, ბავ­შვის ჩემ­გან და­მალ­ვას თუ ცდი­ლობ­დნენ, ჩემს სუს­ტად ყოფ­ნას მი­ზე­ზად ამი­ტომ ხომ არ იდებ­დნენ, რომ მის სა­ნა­ხა­ვად არ შევ­სუ­ლი­ყა­ვი და მაბ­რკო­ლებ­დნენ?! ოჯა­ხის წევ­რებს, კი უფრო ად­ვი­ლად აჯე­რებ­დნენ, მაგ­რამ მა­შინ ეს არც კი მი­ფიქ­რია... კლი­ნი­კი­დან გა­წე­რის დღე რომ დად­გა და სახ­ლში წა­საყ­ვა­ნად მო­მა­კი­თხეს (მე­უღ­ლე სა­ერ­თოდ ვერ მო­ვი­და)... კი­ბე­ებ­ზე ჩა­მოს­ვლი­სას სა­მე­დი­ცი­ნო პერ­სო­ნალ­მა მი­თხრა, რომ ბავ­შვს ვერ წა­იყ­ვანთ, იმი­ტომ, რომ თქვე­ნი შვი­ლი გარ­და­იც­ვა­ლა. მახ­სოვს, უცებ ყვე­ლა­ფე­რი რო­გორ ჩა­მობ­ნელ­და და ჩა­ვი­კე­ცე. ამ­ბა­ვი ძა­ლი­ან შავ ფე­რებ­ში აღ­ვიქ­ვი. ის მა­ინც რომ მცოდ­ნო­და, რომ ცუ­დად იყო, ჩემი მხარ­და­ჭე­რა, ლოც­ვა უნ­დო­და, რა­საკ­ვირ­ვე­ლია მა­ნამ­დე ყვე­ლა­ფერს გა­ვა­კე­თებ­დი... სა­ო­ცა­რი შოკი მქონ­და.

- ჩვი­ლის გარ­დაც­ვა­ლე­ბის მი­ზე­ზი არ იკი­თხეთ?

- მე­ო­რე დღეს გუ­ლის შე­ტე­ვი­თო... თუმ­ცა, ვი­მე­ო­რებ, ბავ­შვის ცხე­და­რი არა­ვის გვი­ნა­ხავს. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ პა­ტა­რა გოგო ვი­ყა­ვი, ამ მო­უ­ლოდ­ნე­ლი ამ­ბის გამო ძა­ლი­ან მძი­მე დეპ­რე­სია და­მე­მარ­თა...

- სა­ხე­ლის დარ­ქმე­ვა მო­ას­წა­რით?

- კი, მე­დეა ნარ­ჩე­მაშ­ვი­ლი - მინ­დო­და, დე­დამ­თი­ლის სა­ხე­ლი რქმე­ო­და. მთე­ლი ორ­სუ­ლო­ბა ვი­ცო­დი, რომ მე­დეა უნდა ყო­ფი­ლი­ყო, რად­გან სქე­სი ჩვენ­თვის ცნო­ბი­ლი იყო. როცა ჩა­ვი­ხუ­ტე, მა­ში­ნაც ასე ვუ­თხა­რი - ჩემი მე­დეა... ახ­ლაც ამ ამ­ბის მო­ყო­ლი­სას ტკბი­ლი ჟრუ­ან­ტე­ლი მივ­ლის...

და მე­დე­ას შემ­დეგ კი­დევ 4 შვი­ლი გა­ა­ჩი­ნეთ...

- კი, 4 ლა­მა­ზი გო­გო­ნა შევ­მა­ტე ქვე­ყა­ნას... იმ მო­უ­ლოდ­ნელ­მა, გა­ურ­კვე­ველ­მა, თან შემ­ზა­რავ­მა ფაქ­ტმა, ჩემ­ში ბევ­რი სტრე­სუ­ლი გა­რე­მო­ე­ბა შექ­მნა. ეს რთუ­ლი პე­რი­ო­დი დიდ­ხანს გაგ­რძელ­და. სა­ინ­ტე­რე­სო ის არის, რომ ამ ყვე­ლა­ფერ­მა ჩემი ცხოვ­რე­ბა სულ სხვა კუ­თხით წა­იყ­ვა­ნა...

- რას გუ­ლის­ხმობთ?

- იმ პე­რი­ოდ­ში ფსი­ქო­ლო­გია-სო­ცი­ო­ლო­გი­ა­ზე ვსწავ­ლობ­დი, მე­სა­მე­კურ­სე­ლი ვი­ყა­ვი, მა­ნამ­დე მას­წავ­ლებ­ლო­ბა­ზე არას­დროს მი­ოც­ნე­ბია. დათ­რგუ­ნულ, შე­ბო­ჭილ მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში მყო­ფი მო­ძღვარს რომ გა­ვე­სა­უბ­რე, მი­თხრა, - ახლა ბავ­შვებ­თან მუ­შა­ო­ბა გჭირ­დე­ბა და კურ­თხე­ვით ბაღ­ში, ან სკო­ლა­ში წახ­ვა­ლო. მგო­ნია, რომ იმის მერე ჩემი ცხოვ­რე­ბა რე­ა­ლუ­რად შე­მობ­რუნ­და. სო­ცი­ო­ლო­გი­აც და­ვამ­თავ­რე და პა­რა­ლე­ლუ­რად და­წყე­ბი­თი კლა­სე­ბის მას­წავ­ლებ­ლის­თვის შე­სა­ბა­მი­სი გა­ნათ­ლე­ბაც მი­ვი­ღე და უკვე 30 წე­ლია, მას­წავ­ლე­ბე­ლი ვარ. მთე­ლი ამ წლე­ბის მან­ძილ­ზე ყო­ველ 10 აგ­ვის­ტოს საქ­ველ­მოქ­მე­დო ტრე­ნინგ-მო­დუ­ლებს ვა­კე­თებ­დი, შე­მო­სუ­ლი თან­ხა მას გა­და­ე­ცე­მო­და, ვინც პირ­ვე­ლი (გო­გო­ნა) გაჩ­ნდე­ბო­და და ვი­საც დახ­მა­რე­ბა სჭირ­დე­ბო­და. ამას იმ ჩემი გო­გო­ნას მო­სახ­სე­ნებ­ლად, მის სა­ხელ­ზე ვა­კე­თებ­დი.

- რო­გორც მი­თხა­რით, წელს იმ ფაქ­ტის მი­მართ, რომ ბავ­შვი გარ­დაც­ვლი­ლია, ეჭვი გა­გიჩ­ნდათ. რა­ტომ?

- კი, აზრი შე­მეც­ვა­ლა, - ყვე­ლა­ფე­რი ამოტ­რი­ალ­და­სა­ვით. თით­ქოს თა­ვი­დან და­ვი­ბა­დე. 30 წლის შემ­დეგ, ამ გა­და­სა­ხე­დი­დან, და რაც თა­მუ­ნა მუ­სე­რი­ძის ჯგუ­ფის „ვე­ძებ“ წევ­რი გავ­ხდი, ეჭ­ვე­ბი გა­მიჩ­ნდა. ამ ჯგუფ­ში გა­წევ­რე­ბის მი­ზე­ზი ალ­ბათ მა­ინც ის იყო, რომ ეს ამ­ბა­ვი ში­ნა­გა­ნად მა­წუ­ხებ­და. ასე­ვე უამ­რა­ვი კი­თხვა მქონ­და - ბავ­შვი ხომ ჯან­მრთე­ლი და­ი­ბა­და, ასე მო­უ­ლოდ­ნე­ლად რა და­ე­მარ­თა და რა­ტომ არ არის ჩემს გვერ­დით?!

"ჯანმრთელ ბავშვზე მითხრეს, გულის შეტევით გარდაიცვალაო... ახლა იუსტიციაში გავიგე, რომ ეს მშობიარობა არც დაფიქსირებულა" - მასწავლებელი 1993 წელს დაბადებულ შვილს ეძებს
08:52 / 31-05-2025
"ჯანმრთელ ბავშვზე მითხრეს, გულის შეტევით გარდაიცვალაო... ახლა იუსტიციაში გავიგე, რომ ეს მშობიარობა არც დაფიქსირებულა" - მასწავლებელი 1993 წელს დაბადებულ შვილს ეძებს
ხა­თუ­ნა რაზ­მა­ძე 30 წე­ლია, და­წყე­ბი­თი კლა­სე­ბის მას­წავ­ლე­ბე­ლია, სა­ქარ­თვე­ლოს მას­შტა­ბით მას­წავ­ლებ­ლის ეროვ­ნუ­ლი ჯილ­დოს 2021 წლის გა­მარ­ჯვე­ბუ­ლია. არის რამ­დე­ნი­მე წიგ­ნის და არა­ერ­თი სა­გან­მა­ნათ­ლებ­ლო, სას­წავ­ლო-მხი­ა­რუ­ლი რე­სურ­სი­სა და ბევ­რი სა­ინ­ტე­რე­სო აქ­ტი­ვო­ბის ავ­ტო­რი. ის ცოტა ხნის წინ AMBEBI.GE-ს სტუ­მა­რი იყო. სმე­ნის დარ­ღვე­ვის მქო­ნე, იმპლან­ტი­რე­ბულ შვილ­ზე, ბარ­ბა­რე ნარ­ჩე­მაშ­ვილ­ზე გვე­სა­უ­ბა­რა. ხა­თუ­ნა რაზ­მა­ძე 5 შვი­ლის დედა და 4 შვი­ლიშ­ვი­ლის ბე­ბი­აა.

რე­ა­ლუ­რად კი 6 შვი­ლი ჰყავს გა­ჩე­ნი­ლი. ერთი აკ­ლია. აქამ­დე ასე იცო­და, რომ გო­გო­ნა სამ­შო­ბი­ა­რო­ში გარ­და­იც­ვა­ლა... მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ის ამ შვილს 30 წლის მან­ძილ­ზე, რო­გორც გარ­დაც­ვლილს ისე იხ­სე­ნი­ებ­და, ბოლო ერთი წე­ლია, რაც აზ­რე­ბი სრუ­ლი­ად შე­ეც­ვა­ლა. გან­ვლი­ლი ცხოვ­რე­ბის გარ­კვე­უ­ლი ფურ­ცლებს სხვაგ­ვა­რად გა­და­ხე­და და შე­ა­ფა­სა, რა­ზეც ახლა ვრცლად ისა­უბ­რებს.

ხა­თუ­ნა რაზ­მა­ძე:


- ჩემს თავს ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სო ამ­ბე­ბი დატ­რი­ალ­და. 1993 წე­ლის 10 აგ­ვის­ტოს ჩა­ჩა­ვას კლი­ნი­კა­ში რი­გით მე­ო­რე შვი­ლი, სრუ­ლი­ად ჯან­მრთე­ლი გო­გო­ნა გა­ვა­ჩი­ნე. 19 წლის ვი­ყა­ვი... ნორ­მა­ლუ­რი ფეხ­მძი­მო­ბა მქონ­და, მშო­ბი­ა­რო­ბაც უპ­რობ­ლე­მო იყო. ექი­მი წი­ნას­წარ აყ­ვა­ნი­ლი არ მყო­ლია. მშო­ბი­ა­რო­ბამ­დე სო­ფელ­ში ვის­ვე­ნებ­დით, სა­დაც უფ­რო­სი შვი­ლი მყავ­და წაყ­ვა­ნი­ლი და სამ­შო­ბი­ა­რო ტკი­ვი­ლი იქ და­მე­წყო. სოფ­ლის ახ­ლო­ბელ­მა ექიმ­მა მი­თხრა, ქა­ლაქ­ში ჩა­ას­წრე­ბო. მარ­თლაც თბი­ლის­ში მშვი­დო­ბი­ა­ნად ჩა­მო­ვე­დით და „ჩა­ჩა­ვა­ში“ მო­რი­გე ექიმ­თან მოვ­ხვდი. იმ სა­ღა­მოს და­ი­ბა­და ჩემი მე­ო­რე შვი­ლი - 2 კილო და 700 გრა­მი იყო... ახალ­შო­ბი­ლი გულ­ზე და­მაწ­ვი­ნეს, პირ­ვე­ლი 3-5 წუ­თის მან­ძილ­ზე მო­ვას­წა­რი ჩა­ხუ­ტე­ბა, მისი სურ­ნე­ლის გა­ზი­ა­რე­ბა და მო­ფე­რე­ბა. დე­დის ცხოვ­რე­ბა­ში ყვე­ლა­ზე ამა­ღელ­ვე­ბე­ლი წუ­თე­ბი რაც არის, ეს გან­ვი­ცა­დე. მერე ბავ­შვი ცალ­კე გა­და­იყ­ვა­ნეს. გა­სინ­ჯვის შემ­დეგ პე­დი­ატრმა თქვა, რომ ჯან­მრთე­ლია და კარ­გად არის.

იმ სა­ღა­მოს, რო­გორც ყვე­ლა ქარ­თულ ოჯახ­ში, გო­გო­ნას და­ბა­დე­ბის აღ­სა­ნიშ­ნა­ვად, ჩვენ­თა­ნაც სუფ­რა გა­ი­შა­ლა, ახალ­და­ბა­დე­ბუ­ლი სა­დღეგ­რძე­ლო­ე­ბით აავ­სეს, და­ლო­ცეს. იმ ღა­მემ ჩემ­თან, სამ­შო­ბი­ა­რო­შიც კარ­გად ჩა­ი­ა­რა, არა­ნა­ი­რი გარ­თუ­ლე­ბა არ მქო­ნია. შემ­დეგ, რო­დე­საც დე­და­ჩემ­მა ბავ­შვის­თვის შე­სა­ბა­მი­სი ტან­საც­მე­ლი, გა­სახ­ვე­ვი მო­ი­ტა­ნა, თურ­მე კლი­ნი­კა­ში რა­ღაც ჩოჩ­ქოლს შე­ეს­წრო. უკი­თხავს, - რა ხდე­ბაო? ნარ­ჩე­მაშ­ვი­ლის გო­გო­ნა (ნარ­ჩე­მაშ­ვი­ლი მე­უღ­ლის გვა­რია) გარ­და­იც­ვა­ლაო. თუმ­ცა ამის შე­სა­ხებ, იქ ჩემ­თვის არა­ფე­რი უთ­ქვამთ.

- ბავ­შვი თქვენ არ შე­მო­გიყ­ვა­ნეს?

- რო­დე­საც მო­ვი­კი­თხე, უც­ნა­უ­რი პა­სუ­ხი მი­ვი­ღე, ცოტა პა­ტა­რაა, არ და­ვა­ძა­ლოთ ძუ­ძუს წოვა და რამ­დე­ნი­მე დღე­ში შე­მო­გიყ­ვან­თო. ამი­ტომ რძეს ვიწ­ვე­ლი­დი და ვაგ­ზავ­ნი­დი. დე­და­ჩე­მის კი უთხრეს, რომ ბავ­შვის გარ­დაც­ვა­ლე­ბა ხა­თუ­ნას არ უთხრათ, და­ბა­ლი ჰე­მოგ­ლო­ბი­ნი აქვს, ახალ­ნამ­შო­ბი­ა­რე­ვია და მის­თვის ნერ­ვი­უ­ლო­ბა არ შე­იძ­ლე­ბაო. მოკ­ლედ, ოჯახ­მა იცო­და და მე - არა, რომ ბავ­შვი აღარ იყო. ჩემს მა­მამ­თილს მო­უ­თხო­ვია, ცხე­და­რი გა­მა­ტა­ნეთ, რომ ახალ­გარ­დაც­ვლი­ლის სხე­უ­ლი ჩემი ოჯა­ხის სა­საფ­ლა­ო­ზე დავ­კრძა­ლოო. ვერ გა­გა­ტანთ, ასეთ დროს სამ­შო­ბი­ა­როს სა­საფ­ლა­ო­ზე ხდე­ბა დაკ­რძალ­ვაო. ოჯა­ხის წევ­რე­ბი ნერ­ვი­უ­ლობ­დნენ, გა­ნიც­დიდ­ნენ, რომ ვერ მე­უბ­ნე­ბოდ­ნენ. სამ­შო­ბი­ა­რო­ში ვკი­თხუ­ლობ­დი, რა­ტომ არ მოგ­ყავთ ჩემი გო­გო­ნა, მპა­სუ­ხობ­დნენ, რომ ჯერ ად­რეა. ყვე­ლა­ზე ცუდი, რაც იყო მა­ჯე­რებ­დნენ, რომ ცუ­დად ვი­ყა­ვი და სა­წო­ლი­დან არ უნდა ავ­მდგა­რი­ყა­ვი. რამ­დე­ნი სა­წო­ლი­დან ფეხს გად­მოვ­დგამ­დი, მე­უბ­ნე­ბოდ­ნენ, - და­წე­ქი, შენ­თვის წა­მოდ­გო­მა არ შე­იძ­ლე­ბაო.

- მარ­თლა ასდე ცუ­დად იყა­ვით?

- წა­მოდ­გო­მი­სას თით­ქოს თავ­ბრუ მეხ­ვე­ო­და, მაგ­რამ ამ გა­და­სა­ხე­დი­დან რა­ღაც ეჭვი მიჩ­ნდე­ბა, რა­ი­მე და­მამ­შვი­დე­ბელს ხომ არ მაძ­ლევ­დნენ, რომ მოვ­დუ­ნე­ბუ­ლი­ყა­ვი... ახალ­გაზ­რდა ვი­ყა­ვი, ბავ­შვი ნა­ნა­ხი და ჩა­ხუ­ტე­ბუ­ლი მყავ­და, მერე დედა თა­ვის შვილს 100 ბავ­შვში მა­ინც გა­მო­არ­ჩევს. ჰოდა, ბავ­შვის ჩემ­გან და­მალ­ვას თუ ცდი­ლობ­დნენ, ჩემს სუს­ტად ყოფ­ნას მი­ზე­ზად ამი­ტომ ხომ არ იდებ­დნენ, რომ მის სა­ნა­ხა­ვად არ შევ­სუ­ლი­ყა­ვი და მაბ­რკო­ლებ­დნენ?! ოჯა­ხის წევ­რებს, კი უფრო ად­ვი­ლად აჯე­რებ­დნენ, მაგ­რამ მა­შინ ეს არც კი მი­ფიქ­რია... კლი­ნი­კი­დან გა­წე­რის დღე რომ დად­გა და სახ­ლში წა­საყ­ვა­ნად მო­მა­კი­თხეს (მე­უღ­ლე სა­ერ­თოდ ვერ მო­ვი­და)... კი­ბე­ებ­ზე ჩა­მოს­ვლი­სას სა­მე­დი­ცი­ნო პერ­სო­ნალ­მა მი­თხრა, რომ ბავ­შვს ვერ წა­იყ­ვანთ, იმი­ტომ, რომ თქვე­ნი შვი­ლი გარ­და­იც­ვა­ლა. მახ­სოვს, უცებ ყვე­ლა­ფე­რი რო­გორ ჩა­მობ­ნელ­და და ჩა­ვი­კე­ცე. ამ­ბა­ვი ძა­ლი­ან შავ ფე­რებ­ში აღ­ვიქ­ვი. ის მა­ინც რომ მცოდ­ნო­და, რომ ცუ­დად იყო, ჩემი მხარ­და­ჭე­რა, ლოც­ვა უნ­დო­და, რა­საკ­ვირ­ვე­ლია მა­ნამ­დე ყვე­ლა­ფერს გა­ვა­კე­თებ­დი... სა­ო­ცა­რი შოკი მქონ­და.

- ჩვი­ლის გარ­დაც­ვა­ლე­ბის მი­ზე­ზი არ იკი­თხეთ?

- მე­ო­რე დღეს გუ­ლის შე­ტე­ვი­თო... თუმ­ცა, ვი­მე­ო­რებ, ბავ­შვის ცხე­და­რი არა­ვის გვი­ნა­ხავს. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ პა­ტა­რა გოგო ვი­ყა­ვი, ამ მო­უ­ლოდ­ნე­ლი ამ­ბის გამო ძა­ლი­ან მძი­მე დეპ­რე­სია და­მე­მარ­თა...

- სა­ხე­ლის დარ­ქმე­ვა მო­ას­წა­რით?

- კი, მე­დეა ნარ­ჩე­მაშ­ვი­ლი - მინ­დო­და, დე­დამ­თი­ლის სა­ხე­ლი რქმე­ო­და. მთე­ლი ორ­სუ­ლო­ბა ვი­ცო­დი, რომ მე­დეა უნდა ყო­ფი­ლი­ყო, რად­გან სქე­სი ჩვენ­თვის ცნო­ბი­ლი იყო. როცა ჩა­ვი­ხუ­ტე, მა­ში­ნაც ასე ვუ­თხა­რი - ჩემი მე­დეა... ახ­ლაც ამ ამ­ბის მო­ყო­ლი­სას ტკბი­ლი ჟრუ­ან­ტე­ლი მივ­ლის...

ხა­თუ­ნა რაზ­მა­ძე მე­უღ­ლეს­თან - კა­ხა­ბერ ნარ­ჩე­მაშ­ვილ­თან და შვილ­თან - ბარ­ბა­რე ნარ­ჩე­მაშ­ვილ­თან ერ­თად
- და მე­დე­ას შემ­დეგ კი­დევ 4 შვი­ლი გა­ა­ჩი­ნეთ...

- კი, 4 ლა­მა­ზი გო­გო­ნა შევ­მა­ტე ქვე­ყა­ნას... იმ მო­უ­ლოდ­ნელ­მა, გა­ურ­კვე­ველ­მა, თან შემ­ზა­რავ­მა ფაქ­ტმა, ჩემ­ში ბევ­რი სტრე­სუ­ლი გა­რე­მო­ე­ბა შექ­მნა. ეს რთუ­ლი პე­რი­ო­დი დიდ­ხანს გაგ­რძელ­და. სა­ინ­ტე­რე­სო ის არის, რომ ამ ყვე­ლა­ფერ­მა ჩემი ცხოვ­რე­ბა სულ სხვა კუ­თხით წა­იყ­ვა­ნა...

- რას გუ­ლის­ხმობთ?

- იმ პე­რი­ოდ­ში ფსი­ქო­ლო­გია-სო­ცი­ო­ლო­გი­ა­ზე ვსწავ­ლობ­დი, მე­სა­მე­კურ­სე­ლი ვი­ყა­ვი, მა­ნამ­დე მას­წავ­ლებ­ლო­ბა­ზე არას­დროს მი­ოც­ნე­ბია. დათ­რგუ­ნულ, შე­ბო­ჭილ მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში მყო­ფი მო­ძღვარს რომ გა­ვე­სა­უბ­რე, მი­თხრა, - ახლა ბავ­შვებ­თან მუ­შა­ო­ბა გჭირ­დე­ბა და კურ­თხე­ვით ბაღ­ში, ან სკო­ლა­ში წახ­ვა­ლო. მგო­ნია, რომ იმის მერე ჩემი ცხოვ­რე­ბა რე­ა­ლუ­რად შე­მობ­რუნ­და. სო­ცი­ო­ლო­გი­აც და­ვამ­თავ­რე და პა­რა­ლე­ლუ­რად და­წყე­ბი­თი კლა­სე­ბის მას­წავ­ლებ­ლის­თვის შე­სა­ბა­მი­სი გა­ნათ­ლე­ბაც მი­ვი­ღე და უკვე 30 წე­ლია, მას­წავ­ლე­ბე­ლი ვარ. მთე­ლი ამ წლე­ბის მან­ძილ­ზე ყო­ველ 10 აგ­ვის­ტოს საქ­ველ­მოქ­მე­დო ტრე­ნინგ-მო­დუ­ლებს ვა­კე­თებ­დი, შე­მო­სუ­ლი თან­ხა მას გა­და­ე­ცე­მო­და, ვინც პირ­ვე­ლი (გო­გო­ნა) გაჩ­ნდე­ბო­და და ვი­საც დახ­მა­რე­ბა სჭირ­დე­ბო­და. ამას იმ ჩემი გო­გო­ნას მო­სახ­სე­ნებ­ლად, მის სა­ხელ­ზე ვა­კე­თებ­დი.

- რო­გორც მი­თხა­რით, წელს იმ ფაქ­ტის მი­მართ, რომ ბავ­შვი გარ­დაც­ვლი­ლია, ეჭვი გა­გიჩ­ნდათ. რა­ტომ?

- კი, აზრი შე­მეც­ვა­ლა, - ყვე­ლა­ფე­რი ამოტ­რი­ალ­და­სა­ვით. თით­ქოს თა­ვი­დან და­ვი­ბა­დე. 30 წლის შემ­დეგ, ამ გა­და­სა­ხე­დი­დან, და რაც თა­მუ­ნა მუ­სე­რი­ძის ჯგუ­ფის „ვე­ძებ“ წევ­რი გავ­ხდი, ეჭ­ვე­ბი გა­მიჩ­ნდა. ამ ჯგუფ­ში გა­წევ­რე­ბის მი­ზე­ზი ალ­ბათ მა­ინც ის იყო, რომ ეს ამ­ბა­ვი ში­ნა­გა­ნად მა­წუ­ხებ­და. ასე­ვე უამ­რა­ვი კი­თხვა მქონ­და - ბავ­შვი ხომ ჯან­მრთე­ლი და­ი­ბა­და, ასე მო­უ­ლოდ­ნე­ლად რა და­ე­მარ­თა და რა­ტომ არ არის ჩემს გვერ­დით?!

უფ­რო­სი და უმ­ცრო­სი შვი­ლე­ბი - გი­ორ­გი და ბარ­ბა­რე ნარ­ჩე­მაშ­ვი­ლე­ბი
- სამ­შო­ბი­ა­რომ დო­კუ­მენ­ტი იმის შე­სა­ხებ, რომ ბავ­შვი გარ­და­იც­ვა­ლა, არ მოგ­ცათ?

- რა­ღაც ჩა­ნა­წე­რი იყო, რო­მე­ლიც ჩემს მა­მამ­თილს ჰქონ­და შე­ნა­ხუ­ლი, მაგ­რამ ვე­ღარ მი­ვა­გე­ნით. თან ამ თე­მას იმ­დე­ნად ტაბუ და­ვა­დეთ, იმ­დე­ნად მძი­მე იყო, რომ არ ვსა­უბ­რობ­დით. წელს მრა­ვალ­შვი­ლი­ა­ნო­ბის ცნო­ბის აღე­ბა რომ მო­მი­წია, იუს­ტი­ცი­ის სახ­ლში მი­ვე­დი. ჩემს ჩა­ნა­წერ­ში მხო­ლოდ 5 მშო­ბი­ა­რო­ბაა და­ფიქ­სი­რე­ბუ­ლი. იმ ბავ­შვის არც და­ბა­დე­ბა და არც გარ­დაც­ვა­ლე­ბა არ ჩანს. ჩა­ჩა­ვას კლი­ნი­კა­საც მი­ვა­კი­თხე, მაგ­რამ არ­ქი­ვი და­იწ­ვაო - ასე­თი პა­სუ­ხი მი­ვი­ღე. ამ ფაქ­ტებ­მა ჩემი ეჭ­ვე­ბი მე­ტად გა­მიღ­რმა­ვა, - ნუთუ ცო­ცხა­ლია?! ადა­მი­ა­ნი, რო­მე­ლიც და­ი­ბა­დე­ბა და თუნ­დაც 15 წუთი იცო­ცხლებს, მისი და­ბა­დე­ბა-გარ­დაც­ვა­ლე­ბის ჩა­ნა­წე­რი უნდა არ­სე­ბობ­დეს... მერე გა­ვი­გე, რომ არ­სე­ბობს დნმ-ტეს­ტი, რო­მე­ლიც შე­იძ­ლე­ბა, გა­ი­კე­თო. ვი­ნა­ი­დან სა­ქარ­თვე­ლო­ში ის არ არის, უნდა გა­მო­ი­წე­რო. საკ­მაო თან­ხა­ზეა სა­უ­ბა­რი, მაგ­რამ ფას­დაკ­ლე­ბა იყო და ქალ­ბა­ტო­ნი თა­მუ­ნას დახ­მა­რე­ბით შე­ვი­ძი­ნე, გა­ვი­კე­თე. ამ ეტაპ­ზე იმ მო­ლო­დინ­ში ვარ, რომ ჩემს შვილს ვი­პო­ვი და ჩა­ვი­ხუ­ტებ.

- რო­გორც ვიცი, ვი­საც ეძებ, მა­საც უნდა ჰქონ­დეს ტეს­ტი გა­კე­თე­ბუ­ლი, რომ დე­დაშ­ვი­ლო­ბა და­დას­ტურ­დეს, ხომ?

- კი, ასეა. მა­საც უნდა ჰქონ­დეს ტეს­ტი გა­კე­თე­ბუ­ლი, მაგ­რამ შე­იძ­ლე­ბა ის ჯერ არ მე­ძებს... რო­დე­საც ჩემი ამ­ბა­ვი იმ ჯგუფ­ში დავ­წე­რე, 1993 წელს და­ბა­დე­ბუ­ლი 2-3 გო­გო­ნა გა­მო­მეხ­მა­უ­რა. ნაშ­ვი­ლე­ბი ყო­ფი­ლან. ერთ-ერ­თმა ტეს­ტი გა­ი­კე­თა და მომ­წე­რა, რომ რო­გორ მინ­დო­და, ჩემი დე­დი­კო ყო­ფი­ლი­ყა­ვი­თო. ერ­თმაც გა­ი­კე­თა პა­სუხს ვე­ლო­დე­ბით.

- რო­დე­საც თქვენს შვილს იპო­ვით, რას ეტყვით?

- მინ­და ვუ­თხრა, რომ მე არ და­მი­ტო­ვე­ბია, არ გა­მი­ყი­დია, არც მი­ფიქ­რია. არც მე და არც ჩვენ ოჯახს მას­ზე უარი არ გვით­ქვამს. ის ჩემ­თვის სა­სურ­ვე­ლი, სა­ნატ­რე­ლი, საყ­ვა­რე­ლია - არას­დროს ვი­ვი­წყებ. რო­გორ შე­იძ­ლე­ბა და­მა­ვი­წყდეს?! ასეთ რა­მეს დედა რო­გორ გა­ვა­კე­თებ­დი, რო­მელ­მაც მას მერე კი­დევ 4 შვი­ლი გა­ვა­ჩი­ნე?! მა­შინ ისე­თი შავ-ბნე­ლი წლე­ბი იყო, რომ ბევ­რი მძი­მე ამ­ბა­ვი ხდე­ბო­და. იმ ადა­მი­ა­ნის მი­მართ, ვინც იშ­ვი­ლა და გა­ზარ­და, მად­ლო­ბის მეტი არა­ფე­რი მეთ­ქმის. დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი ვარ, სი­მარ­თლეს არ ეტყოდ­ნენ, რომ მისი თავი ბი­ო­ლო­გი­ურ დე­დას მოჰ­პა­რეს... შე­საძ­ლოა და­ბა­დე­ბის თა­რი­ღე­ბიც შე­ეც­ვა­ლათ...

ფიქ­რობთ, რომ ბავ­შვი გა­ყი­დეს?

- დიახ, ამას და­ნამ­დვი­ლე­ბით ვამ­ბობ და ეს არ არის ცი­ლის­წა­მე­ბა. იმ ძველ ამ­ბებს ახლა რომ ვა­ფა­სებ და სხვა თვა­ლით ვუ­ყუ­რებ, ყვე­ლა­ფე­რი ამა­ზე მე­ტყვე­ლებს. მე ვი­ყა­ვი ჩემი ოჯა­ხი­დან ერ­თა­დერ­თი, ვინც ბავ­შვი ვნა­ხე, და­ვი­მახ­სოვ­რე, შე­ვიყ­ვა­რე და სწო­რედ მე მი­მა­ლავ­დნენ მას. იმი­ტომ იყო, რომ ოჯა­ხის წევ­რებს ეუბ­ნე­ბოდ­ნენ, არა­ფე­რი უთხრათ, ცუ­დად არი­სო... ამ ყვე­ლაფ­რის თა­ვი­დან, წლე­ბის შემ­დეგ გა­აზ­რე­ბი­სას უკვე მგო­ნია და მჯე­რა, რომ ცო­ცხა­ლია. თუ ეჭვი მა­საც შე­ე­პა­რე­ბა და ტესტს გა­ი­კე­თებს, ორი­ვეს ელექტრო­ნულ ფოს­ტა­ზე მოგ­ვი­ვა პა­სუ­ხი, რომ მე ვარ დედა და ის არის შვი­ლი. ვიცი, რომ აუ­ცი­ლებ­ლად ვი­პო­ვი. მთე­ლი 30 წელი გა­მო­დის, ცრუ რე­ა­ლო­ბა­ში ვი­ცხოვ­რე.

- ოჯა­ხი რო­გორ შეხ­ვდა თქვე­ნი აზ­რი­სა და პო­ზი­ცი­ის ასე შეც­ვლას?

- ჩემ­მა შვი­ლებ­მა იცოდ­ნენ, რომ 1993 წელს ერთი შვი­ლი დავ­კარ­გე. მისი და­ბა­დე­ბის დღეს, ხომ გი­თხა­რით, რა­ღაც­ნა­ი­რად აღ­ვნიშ­ნავ­დით კი­დეც. იმ დღეს რა­ღაც უფრო მე­ტად მო­წყე­ნი­ლი ვხდე­ბო­დი, ყვე­ლა მგულ­შე­მატ­კივ­რობ­და. მე­უღ­ლეს ამ­დე­ნი ფიქ­რის შემ­დეგ რომ ვუ­თხა­რი, - მჯე­რა, რომ გო­გო­ნა ცო­ცხა­ლია-მეთ­ქი. მოდი, არ ავუ­რი­ოთ ცხოვ­რე­ბა, იქ­ნებ ვინც გა­ზარ­და, მას­თან კარ­გად გრძნობს თავ­სო. თუ იცის, რომ ნაშ­ვი­ლე­ბია და მა­საც უნდა, იპო­ვოს ნამ­დვი­ლი ოჯა­ხი, იპო­ვოს. აქამ­დე ამ თე­მა­ზე ოჯა­ხის წევ­რე­ბი იმის გამო არ სა­უბ­რობ­დნენ, რომ ჩემ­თვის მტკივ­ნე­უ­ლი სა­კი­თხი იყო. ახლა იმ წლე­ბი­დან თი­თო­ე­უ­ლი რა­ღა­ცას იხ­სე­ნებს და ამ­ბობს, რომ მა­თაც სჯე­რათ, რომ ცო­ცხა­ლია. რო­გორც ჩანს, მა­თაც ეს ეჭ­ვე­ბი ღრღნი­დათ... ბო­ლოს ისიც ამეკ­ვი­ა­ტა, - ქუ­ჩა­ში, ტრან­სპორ­ტში და­ახ­ლო­ე­ბით ამ ასა­კის გო­გო­ნას რომ და­ვი­ნა­ხავ, ფიქ­რს ვი­წყებ, - ეს ხომ არ არის?!. ეს ზედ­მე­ტად ემო­ცი­უ­რია, მაგ­რამ და­ვი­ჯე­რე, რომ ცო­ცხა­ლია, რად­გან ერ­თმა­ნეთს ბევ­რი ფაქ­ტი და­ემ­თხვა. იმ ჯგუფ­ში ჩემი შვი­ლე­ბიც და­ე­მატ­ნენ, მონ­დო­მე­ბუ­ლე­ბი არი­ან და ყვე­ლა­ნი ერ­თად ვე­ძებთ, გვინ­და, ვი­პო­ვოთ და­კარ­გუ­ლი გო­გო­ნა. მინ­და, იცო­დეს, მიყ­ვარს, მეყ­ვა­რე­ბა და მზად ვარ რომ მი­ვი­ღო, რა­საკ­ვირ­ვე­ლია, თუ მა­საც უნდა ეს.


დე­დას ახალ­და­ბა­დე­ბუ­ლი ჩვი­ლის სახე, რო­გორც ცნო­ბი­ლია, არ ავი­წყდე­ბა. რო­გო­რი იყო მე­დეა?

- ცოტა შავგვრე­მა­ნი, მოკ­ლე, პა­ტა­რა თმა ჰონ­და, ბუ­სუ­სე­ბი­ვით და ყვე­ლა­ზე ლა­მა­ზი იყო მსოფ­ლი­ო­ში. პირ­ვე­ლი­ვე შე­ხედ­ვა­ზე ვფიქ­რობ, რომ ჩემს მე­უღ­ლეს ჰგავ­და. ყვე­ლი შვი­ლის და­ბა­დე­ბი­სას სულ მქონ­და პა­რა­ლე­ლი - ნახე, იმას ჰყავს. მე­სა­მე შვილს, გო­გო­ნა­საც მე­დეა და­ვარ­ქვი... იმ მშო­ბი­ა­რო­ბის შემ­დეგ ასე­თი რამ და­მე­მარ­თა - ნა­ყო­ფი რო­გორც კი 5-6 თვის ხდე­ბო­და, ორ­გა­ნიზ­მი თით­ქოს მის გა­მო­დევ­ნას ცდი­ლობ­და. ეტყო­ბა, ში­ნა­გა­ნი შიში იყო, ქვეც­ნო­ბი­ერ­მა წა­მო­ი­ღო, მუდ­მი­ვად ნა­ად­რე­ვი მშო­ბი­ა­რო­ბის ნიშ­ნე­ბი მე­წყე­ბო­და. წო­ლი­თი რე­ჟი­მი, ექი­მე­ბი მჭირ­დე­ბო­და. 9 თვემ­დე ძლივს მი­ვიყ­ვან­დი ხოლ­მე... წელს მოვ­ხვდი ფსი­ქო­ლოგ­თან და ეს რომ ვუ­თხა­რი, ასე ამიხ­სნა - შენ­მა ორ­გა­ნიზ­მმა ქვეც­ნო­ბი­ერ­ში ჩა­ი­დო ის, რომ რო­გორც კი ახ­ლოვ­დე­ბო­და მშო­ბი­ა­რო­ბა, თავ­დაც­ვის ამ­ბა­ვი იღ­ვი­ძებ­და და დაბ­რკო­ლე­ბას ქმნი­დაო. მსგავ­სი რამ არც პირ­ველ და არც იმ ბავ­შვზე მქო­ნია.

- მა­ნამ­დე გი­ფიქ­რი­ათ იმა­ზე, რომ მრა­ვალ­შვი­ლი­ა­ნი დედა იქ­ნე­ბო­დით?

- ჩემი ქარ­თუ­ლი ენის მას­წავ­ლე­ბე­ლი იყო ელე­ნე სურ­გუ­ლა­ძე, 1989 წელი გვაქვს გა­მოვ­ლი­ლი და პატ­რი­ო­ტიზ­მზე რომ ვსა­უბ­რობ­დით, ქარ­თვე­ლებ­მა ერი უნდა გა­ვამ­რავ­ლოთ. მრა­ვალ­შვი­ლი­ა­ნო­ბა ყვე­ლა ოჯა­ხის­თვის აუ­ცი­ლე­ბე­ლი­აო. ეს მა­შინ ჩა­მეწ­ვე­თა და პა­ტა­რა გო­გოს წა­მომ­ცდა - 7 შვი­ლი უნდა მყავ­დეს-მეთ­ქი. ბარ­ბა­რეს შემ­დეგ, მე­ექ­ვსე მშო­ბი­ა­რო­ბა უკვე სა­კე­ის­რო კვე­თა იყო და საკ­მა­ოდ რთუ­ლად იყო საქ­მე, თო­რემ შე­იძ­ლე­ბა ეს სურ­ვი­ლი და სი­ტყვა შე­მეს­რუ­ლე­ბი­ნა. 7 არა, მაგ­რამ 6 შვი­ლი გა­ვა­ჩი­ნე. ამ ამ­ბავ­მა იმ მი­მარ­თუ­ლე­ბით წა­მიყ­ვა­ნა, რომ ვარ მრა­ვალ­შვი­ლი­ა­ნი დედა. რო­გორც გი­თხა­რით, მას­წავ­ლე­ბე­ლიც ამ ფაქ­ტი­სა და ამ­ბის შემ­დეგ გავ­ხდი. მოვ­ხვდი იქ, სა­დაც უნდა ვიყო და ახლა ვფიქ­რობ, დროა ვი­პო­ვო შვი­ლი.

წყარო: ambebi.ge