“ეს ამბავი საათნახევრის წინ მოხდა აქ, პარიზში, მაგრამ არ ვიყავი დარწმუნებული, მინდოდა თუ არა ხმამაღლა თქმა” – ლელუკა ლაშხი

გალერი ლაფაიეტის ესკალატორისკენ მივდივართ მე და ჩემი მეუღლე.

აი, როგორი უკულტურო, ხმამაღალი, ხეპრე და განა მხოლოდ იმ მოცემულობისთვის შეუფერებელი, საერთოდ, ნებისმიერი ადამიანის მხრიდან რომ შეგაშფოთებს, ისეთი ლაპარაკი მომესმა მარცხნიდან, ქართულად.

ორი ქალი. გაწეწილი თმით და დაფეთებული მზერებით.

ალბათ ბევრს გამოგიცდიათ, მოულოდნელობისგან მიღებული შოკი როგორ ემოციას იწვევს ფიზიკურად. არადა მაგრად ცხელა ლაფაიეტში. თითქოს ცივი, ბასრი სხეულით ჩამისერა ხორცი რაღაცამ.

მაშინვე ვიცანი ერთ-ერთი, იმის მიუხედავად, რომ რეალურ ცხოვრებაში არასოდეს შევხვედრივართ.

ეს ქალი ძალიან ბევრი წლის მანძილზე ჩემი გამომწერი, “ერთგული” და შორიდან “მოსიყვარულე”, ზედმეტად აქტიური იყო ჩემს ფბზე.

პირად მიმოწერაშიც არ მაკლებდა ქათინაურებს, ქებას და სიყვარულს.

მაგრამ საკმარისი იყო მისი მორალის საწინააღმდეგო ტექსტი გამომექვეყნებია, რუსებს შევხებოდი, ევროპაში გამოკრეფილ კრიმინალ ქართველებს შევხებოდი, იწყებოდა, მარა რა იწყებოდა. ისეთი სიტყვებით მეჭიმებოდა პირად, თუ საჯარო მიმოწერაში, თითქოს მისი დიდი ხნის ნაცნობი ვიყავი და ამის უფლება ჰქონოდა.

ერთ დღესაც, ქოცების დედის ტყვნამ საქვეყნო მასშტაბი რომ შეიძინა, მისმა ჩემდამი სიძულვილმაც მოთმინების კალაპოტი გაურღვია და მეგობრებიდან წავუშლივარ.

საიდან უნდა მცოდნოდა ეს ამბავი, თუ არა ე.წ. ფბ მეგობრობის შემოთავაზებები და ვხედავ მის პროფილს. რასაკვირველია, იქვე დავბლოკე, რომ მისი დუხი ჩემთან აღარ ყოფილიყო. მაგრამ იცით ასეთ მცირე ადამიანებს რა ახასიათებთ? რამდენიმე ყალბი ექაუნთი აქვთ და მაინც გაკვირდებიან ჩუმად, გველებივით.

ხოდა, აქ, შუა პარიზში გამომეცხადა.

ისე იყო ჩართული თავის რუს- ქოცურ დუხში, თვალებში შემომხედა და ვერ მიცნო.

სამაგიეროდ, მე გავიგონე, როგორი ბასრი ხმა და ქოცური პრონანსი ჰქონდა.

სახეებიც როგორ უგავთ ერთმანეთს. ვგიჟდები. ჩაცმის და გამოხატვის კულტურა.

ეს მართლა სენია, ხალხნო, უკურნებელი სენია_იყო ასეთი, მოგწონდეს ასეთად ყოფნა, მხარს უჭერდე მთელ იმ სიმყრალეს, მთელ იმ სიბინძურეს, მთელ იმ განუკითხაობას, უსამართლობას, ბავშვების ხოცვას, სიღარიბეს და უკან, ბნელ წარსულში თავით ხტომას, რაც დღეს საქართველოში ხდება.

უბრალოდ დაფიქრდით, ვინც ჯერ კიდევ ასე ბრმად უსმენთ და ენდობით ამ ხელისუფლებას.

ესენი, ხომ რუსეთში მიგათრევენ, ყველა უმსგავსობას და გაუგონარ უბედურებას გიკანონებენ.

გარწმუნებენ, რომ ევროპა, განსაკუთრებით საფრანგეთი რომ ჭაობი, გარყვნილი და ქართული ღირებულებებისთვის საწინააღმდეგო მოცემულობაა და თვითონ აქ დაძრწიან.

სიძულვილი კი არა, ასეთი ხალხის მიმართ ჯერ არნახული სისასტიკე მსურს!

დიახ, მთელი მათი მოდგმისთვის, ერთხელ მაინც რომ იგრძნონ, შორს რომ არ წავიდე, მხოლოდ იმ ორი ბავშვის გახეთქილი გული რას გრძნობდა, სანამ სამუდამოდ დახუჭავენ შიშით და სიკვდილით სავსე თვალებს!

The post “ეს ამბავი საათნახევრის წინ მოხდა აქ, პარიზში, მაგრამ არ ვიყავი დარწმუნებული, მინდოდა თუ არა ხმამაღლა თქმა” – ლელუკა ლაშხი appeared first on .